Ik heb iets verschrikkelijks meegemaakt, mijn vriend heeft zelfmoord gepleegd. Ik had het totaal niet zien aankomen. We waren een jaar samen. Af en toe had hij wel een dipje en wilde hij een tijdje alleen zijn. Maar een depressie of een neiging naar zelfmoord sloot ik volledig uit. Ik vond het zijn goed recht om af en toe alleen te zijn. Ik wilde mij ook niet opdringen. Zijn zelfmoord was voor mij dan ook totaal onverwacht. Af en toe kan ik het zelfs nog steeds niet geloven. Dit overkomt altijd andere mensen...
Je verliest in één keer je vriend én je beste maatje. Dat doet pijn. Je gaat kapot van verdriet. Je kan alleen maar huilen. Je hebt niet eens afscheid kunnen nemen.
Vaak dacht ik, wat heb ik verkeerd gedaan? Of, wat als ik dát of juist dát niet zou gedaan hebben?
Ik heb een tijdje bij een psycholoog langs gegaan. En die persoon heeft me duidelijk gemaakt dat het niet mijn schuld is. Dat zelfmoord een keuze is dat iemand zelf maakt.
Toch blijft het een lang verwerkingsproces. Soms toon je je sterk voor de buitenwereld maar breek je van binnen. Het is een lang rouwproces. En niemand rouwt op dezelfde manier. Beetje per beetje neem je wel je leven terug op. Een raad wil ik geven: zelfmoord is in mijn ogen geen goede beslissing, probeer erover te praten met een vertrouwenspersoon.