Klopt niet. Het is niet zo zeer een roep om aandacht, maar een schreeuw om hulp. Ook mensen die erover praten, plegen dus zelfmoord. De meerderheid van de mensen die gestorven zijn door zelfdoding, hadden vooraf signalen gestuurd.
Een zelfmoordpoging is het uiten van pijn, een pijnkreet dus. De persoon zoekt een manier om te ontsnappen aan een situatie die hij of zij als ondraaglijk en onoplosbaar beschouwt. Het is dus geen ziekte. Het is wel zo dat bij een ernstige depressie het risico op suïcidaal gedrag verhoogt.
Iemand die “echt zelfmoord wil plegen” zoekt een oplossing voor zijn problemen. Op dat moment ziet hij enkel de dood als oplossing. Andere mensen kunnen betere oplossingen naar voor schuiven en de persoon op andere gedachten brengen. Vaak zien mensen na een suïcidale periode van enkele maanden ook terug betere oplossingen.
De meeste suïcidaal personen maken een lang proces door. Het proces tussen de eerste gedachte en de eff ectieve daad duurt dikwijls méér dan 2 jaar. Door de suïcidale gedachten te bespreken kan het proces een andere wending krijgen.
Nee, meestal reageren de personen opgelucht:
“Eindelijk iemand waar ik mijn verhaal kwijt kan”. Want erover praten, lucht enorm op. Met een eerlijke vraag zonder te (ver)oordelen kan een vader, buurvrouw, vriend, … het verschil maken.